FomH Entry #2

Isa-isa kong pinulot ang bawat piraso ng punit na larawang kani-kanina lang ay gigil na gigil kong pinagsisira. At ngayon nama'y parang puzzle kong pilit na pinagdidikit at binubuo ito sa dating anyo.

Para akong baliw o mas tamang sabihing nababaliw na ngang talaga ako...

Baliw sa pag-ibig. Baliw sa taong naging dahilan kung bakit naging ganito ako; ang dahilan kung bakit nilalamon ng pighati ang kalooban ko.

Kung bakit ba kasi sa lahat ng lalaki sa mundo'y sa kaniya pa napiling tumibok ng puso ko. Nakakainis lang na sa dinami-rami nila'y sa kaniya pa kung sinong mayroon na.

Noo'y akala ko purong saya lamang ang umibig ngunit kalauna'y unti-unti kong napagtantong sa bawat pagtakbo ng panahon ay makikita at magpapakita sa akin ang bawat anyo nito.

Sa una'y buo ito ngunit dahan-dahan sa bawat paglipat ng pahina ng buhay ay ipinadama at ipinamalas sa akin ang unti-unting pagkawasak, ang unti-unting pagka-upos ng mga maliligayang sandali hanggang sa mapalitan ito ng pagkabigo, pagkasawi at pagkasira.

"Akala ko'y ikaw na. Akala ko sa panahong tayo'y magkasama ay wala nang iwanan," muling tumakas ang hikbing pilit kong pinapalis. "Ngunit, ang lahat ng ito'y akala lamang. Isang akalang tunay ngang nakamamatay."

Muli kong nabuo ang larawan kung saan tayo ay magkasama. Hawak mo roon ang aking kamay hawak ang mga ngiti nati'y umabot hanggang tainga. Idinikit ko itong muli sa salamin ng aking tukador at doo'y pinagmasdan ko kung gaanong sa bawat pag-usad ng araw ay ang pagbabago ng iyong nararamdaman.