Biyernes, Abril 29, 2016
At 6th Street
Under the light of the street post at 6th Street, she waited. The tiny icy snowflakes are falling. Her hands were clasped inside the pocket of her hoodie.
"Wait for me." he said.
She affirmed.
Season's changed.
She waited then realized that he'll never come back, for he was years ago buried under the ground.
#nanofiction
#55words
#contestentry
#photographinspired
#edsheeran
Desaparesidos
Nasaan
ka, Iska? Nasaan ka?
Kanina pa kita
hinahanap mula ng ako ay iyong mabitawan. Ang sabi nang iyong Ama ay gabayan kita ngunit bakit tila
hindi ko nagawa ang bilin niya. Saan kita hahanapin ngayong hindi ko alam kung
saan ka nila dinala. Halos mapigtas pa ako at maputol sa higpit nang hawak mo
kanina sa akin ngunit ng ako ay hilahin nila mula sa gapos ng iyong kamay ay
basta na lamang nila akong inihagis at tuluyan ng ikaw ay nawala.
Punong-puno ng iba’t
ibang tao mula sa iba’t ibang uri ng estado ngunit iisa lamang ang motibo. Ang
mapatalsik at mapaalis sa pwesto ang sakim na siyang nakaupo sa trono.
Nakita ko kung paanong
nagkaisa ang lahat na kahit sariling buhay nila ay handang ialay. Sa tulong ng
mga taong may kakayahan mula sa politiko’t hanggang sa mga simpleng mamamayan
ay handang isulong ang karapatan.
Marami na ang nawala
dulot ng pagnanakaw, na pati boses ng bawat isa ay siya na ring inagaw. Ngunit
para kay Iska ay hindi iyon nararapat kung kaya’t nakisali siya sa pag-aalsa.
Nakibaka kasama ang mga kapatid niya. Hawak kamay nilang isinulong ang
pakikibaka na ang tanging dala ay ang lakas ng loob at paninindigan.
“Hindi maaari! Hindi
maaari na pati ang boses natin ay kanilang nakawin. Ito na lamang ang tanging
paraan natin upang masabi sa kanila ang ating mga karapatan. Ito ang ating
instrumento upang marinig ng nagbibingi-bingihang rehime ng diktatorya. Hindi
ko papayagan na mawalan ng boses ang mamamayang Pilipino… hindi ko hahayaang
mawalan ako ng boses.”
Narinig ko ang
sentimiyento ng bawat isa… ang sentimiyento ni Iska. Kaya matapos ng
pagpupulong nilang iyon ay nagsimula na sila ng kaniyang grupo na lumaban para
sa karapatang pantaong mayroon dapat ang bawat isa.
Sa panahong iyon ay
walang U Turn, bawal ang lumiko kung
ikaw ay kasapi sa mga taong lumalandas sa tuwid na daan. Ang lumiko o tumaliwas
ng daan ay mananatiling nakakulong sa ilalim ng mapangahas na diktatorya.
Kapit-kamay nilang
nilandas ang daan patungo sa tuwid na daang kanilang inaasam. Lahat ay puno ng
tapang na hinarap ang kalaban. Pinairal ang demokratiko sa bawat isa na siyang
pilit inaagaw ng nasa itaas na nakaupo sa kaniyang trono. Na ang tanging nasa
isip lamang ay ang kasakiman sa kapangyarihan. Kapangyarihang kaniya lamang
nais na ipasa sa kaniyang mga anak at kamag-anak na siyang nakasaad na sa
kaniyang huling habilin kung sakaling siya ay malagutan na ng hininga.
Ganoon kasakim ang
taong nakaupo sa trono ng mga panahong iyon kung kaya’t nagkaroon ng
paghihimagsik sa pangunguna na rin ng kaniyang mga dating nasasakupan. Hindi na
natiis ng mga ito ang ganoong kalakaran kung kaya ay gumawa sila ng paraan
upang makawala sa hawla ng pangloloko at kasakiman.
At sa pagkakaroon ng
pagkakaisa ng iba’t ibang uri ng tao mapapolitika, sibilyan, tauhan ng
simbahan, at mismong mga militar ay nagkaroon ng isang mapayapang pakikibaka
ang lahat. Sama-sama at sabay-sabay ang mga taong nagdasal na siyang tinawag na
prayer vigil. Pulos dilaw na kulay
ang namukod tangi na siyang naging simbolong kulay ng panahong iyon. Pati na
rin ang sagisag-kamay na letrang L na nagsasabing LABAN ay siya ring naging
simbolo. At ang makabayang awit na Bayan Ko ay naging malaking parte ng
rebolusyon. At sa tulong na rin ng ilang milyong tao na nakilahok dito ay
nakamit ng bansa ang kalayaan sa kamay ng batas militar.
Naibalita rin ang
kaganapang ito sa ibang bansa kung saan ay natuwa ang lahat dahil na rin
naipakita at naituro natin sa kanila kung paanong sa tulong ng pagkakaisa ay
makakamit ang kagustuhan katulad ng demokrasyang ating hinahangad.
At ng mga panahong iyon
ay nakita ko kung paano sumumpa sa lahat ang panibagong ina ng bansa na walang
iba kung hindi ang biyuda na si Corazon Aquino. Ito rin ang naging dahilan kung
bakit walang nagawa ang dating rehime at ang paglisan sa bansa kasama ang
kaniyang pamilya ang naging dahilan niya.
Nanumbalik sa normal
ang lahat ngunit ako ay hindi… dahil hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makita
si Iska.
Muli ko tuloy naalala
ang kaniyang mga sinaad noon habang nagbibigay ng lakas ng loob sa lahat ng mga
kapatid niya.
“Paano tayo makakawala
kung wala tayong gagawin? Paano tayo makakatakas sa pagkakakulong kung hindi
tayo gagawa ng paraan upang makawala? Paano natin maibabalik ang boses na
nawala sa atin? Paano na ang kalayaan natin kung mananatili tayong tahimik?
Tayo… tayo mismo ang gagawa ng pagbabago. Sa atin ito mag-uumpisa. Pairalin ang
demokratiko!”
“Natatakot kami sa maaaring mangyari Sister Iska?”
“Kung paiiralin natin
ang takot ay walang mangyayari sa atin. Basta sama-sama tayo ay makakamit natin
ang nais nating kapayapaan. Nandito ako, nandito ako upang maging sandigan at
sanggalang ninyo. ‘Wag kayong matakot, hangga’t narito ako ay ligtas kayo at kahit
na sariling buhay ko ay kaya kong ialay para sa inyo. At kung mawawala man ako…
isipin ninyong ginawa akong instrumento ng Diyos upang maging daan para sa
kalayaan ng bawat isa. Para maibahagi sa inyo ang lakas, tapang ng loob, at
paninindigan.”
Pebrero 25, 2016, ika-tatlumpong
anibersayo ng EDSA People Power.
Tatlumpong taon na ang
lumipas. Sa loob ng mga taong iyon at hanggang ngayon ay hindi ko na nakita pa ang
imahe ni Sister Iska. Hindi ko na muling nadama ang bawat haplos niya sa krus
at pinagugpong-ugpong na butil sa aking katawan kasabay ng pag-usal niya ng
panalangin.
Nangungulila ako sa
kaniya. Nangungulila ako sa aking ina na nagbigay pag-asa sa karamihan. At
ngayong isang kasaysayan na ang lahat na ginugunita bawat taon ay masaya akong
ibahagi sa inyo ang bawat pangyayaring nagbigay kalayaan sa ating bansa. Masaya
akong ibahagi sa inyo si Sister Iska na isang babaeng may tapang ng loob,
nagbigay pag-asa, na ngayon ay tinatawag ng desaparesidos. Ang tawag sa mga tao
na napabilang sa listahan ng mga taong hinuli, ikinulong, pinahirapan, ginahasa
at pinatay o di kaya ay naglaho na lang sa panahong kinakailangan sila ng ating
bansa. Mga taong nararapat na bigyan ng papugay sa pagsakripisyo para
maipaglaban ang karapatang pantao ng lahat.
Ang kuwentong ito ang
kuwento ng isang babaeng hindi nangahas na lumiko ng daan, isang taong hindi
tumaliwas sa kagustuhan na magbebenepisyo sa lahat. Ang taong nanindigan sa
tuwid na daan. Ang taong hindi natinag sa pananampalataya.
Siya
si Sister Iska.
At ako?
Nais ninyo bang malaman
kung sino este kung ano ako?
Heto at hayaan ninyong
ipakilala ko ang aking sarili.
Ako ang isa sa mga
piping saksi ng mga panahong iyon. Ako ang matalik na kaibigan ni Sister Iska.
Ako ang instrumentong nagbibigay lakas sa pananampalataya ng lahat. Ako ang ang
isang bagay na mayroong pinagugpong-ugpong na butil na may kasamang krus na
siyang inyong hinahawak-hawakan habang sumasambit ng panalangin.
Ako si…
Nadapa
ang isang babae sa kasagsagan ng kaguluhan, tumapat siya sa harap ko at nakita
ko ang pagod niyang mukha ngunit punong-puno ng tapang. Pilit niya akong inabot
gamit ang isang kamay niya at nang ako ay kaniyang mahawakan ay naramdaman ko
ang init ng kaniyang palad na katulad nang haplos ni Sister Iska.
Muli ko tuloy siyang naalala. Sana ay nandito siya. Sana ay makabalik siya. Sana ay ligtas siya. Handa akong maghintay sa kaniya kahit na matagal pa basta bumalik lamang siya. Gusto kong muling maramdaman ang haplos niya. Gusto kong muling marinig ang tinig niya.
Sa
pangungulila’t paggunita ko sa kaniya ay halos gusto kong maiyak lalo na ng
sambitin niya ang ngalan ko na punong-puno ng
pag-asa, “Rosaryo.” pagkatapos niyon ay hinalikan niya ako’t kinipkip ng
mabuti sa kaniyang palad.
Theme: No U-Turn
Subject as Narrator: Rosaryo
Subject as Narrator: Rosaryo
#contestentry
#rank3
#WGKNB
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)