Ang Paglalayag

Pinili kong itarak ang pluma sa malinis at maputing papel na ngayo'y unti-unting minamantsahan ng tintang bumubuo ng mga salitang nais kong ialay sa iyo.

At sa pagsisimula ng kathang ito'y nais kong malaman mong ang bawat letrang itinatak ko rito'y produkto ng malikot na isip na punong-puno ng mga katagang gusto kong iusal sa iyo.

Nag-uumpisa na ang daluyong; nagsisimula ng humampas ang galit na galit na alon. Ngunit, sinuong ko ang nagngangalit na tubig, hindi ko alintana ang maaaring mangyari. Sa bawat paggalaw ng bangkang sinasakyan ko'y unti-unting rumerehistro ang imahe mo.

Bakit nga ba nagpupumilit ako? Bakit nga ba walang takot kong inialay ang buhay ko?

Isa lamang ang alam kong sagot walang iba kundi ang pag-ibig mo.

Matamis na pag-ibig, 'yan ang inialay mo sa akin. Hindi ko maipaliwanag ang aking damdamin noong itinuran mo ito sa akin. Mabilis ang pagtambol ng puso ko kasabay ng kakaibang silakbo ng damdaming namuo.

Heto na! Heto na!

Unti-unti ang pagpayapa ng kaninang naninibughong tubig habang tila idinuduyan na lamang ako ng mahina't mabining alon.

Nararamdaman ko na ang pagbabago ng takbo. Mabilis ang pagbuklat ng pahina ng araw, unti-unting nabubuo ang bawat kabanata. Ang mga eksena'y walang kasing saya na tila nabubuhay ako sa pantasya.

Kakaiba.

Mahikal.

Unti-unting tinatabunan ng maputing ulap ang kanina'y madilim na kalangitan. Dahan-dahang sumisilay ang sinag ni haring araw. Nakikita ko na ang aking kahahantungan.... ang dulo ng walang kasing sayang paglalakbay. Ang makita kang naghihintay ay ang destinasyong aking inaasam.