FomH Entry #2

Isa-isa kong pinulot ang bawat piraso ng punit na larawang kani-kanina lang ay gigil na gigil kong pinagsisira. At ngayon nama'y parang puzzle kong pilit na pinagdidikit at binubuo ito sa dating anyo.

Para akong baliw o mas tamang sabihing nababaliw na ngang talaga ako...

Baliw sa pag-ibig. Baliw sa taong naging dahilan kung bakit naging ganito ako; ang dahilan kung bakit nilalamon ng pighati ang kalooban ko.

Kung bakit ba kasi sa lahat ng lalaki sa mundo'y sa kaniya pa napiling tumibok ng puso ko. Nakakainis lang na sa dinami-rami nila'y sa kaniya pa kung sinong mayroon na.

Noo'y akala ko purong saya lamang ang umibig ngunit kalauna'y unti-unti kong napagtantong sa bawat pagtakbo ng panahon ay makikita at magpapakita sa akin ang bawat anyo nito.

Sa una'y buo ito ngunit dahan-dahan sa bawat paglipat ng pahina ng buhay ay ipinadama at ipinamalas sa akin ang unti-unting pagkawasak, ang unti-unting pagka-upos ng mga maliligayang sandali hanggang sa mapalitan ito ng pagkabigo, pagkasawi at pagkasira.

"Akala ko'y ikaw na. Akala ko sa panahong tayo'y magkasama ay wala nang iwanan," muling tumakas ang hikbing pilit kong pinapalis. "Ngunit, ang lahat ng ito'y akala lamang. Isang akalang tunay ngang nakamamatay."

Muli kong nabuo ang larawan kung saan tayo ay magkasama. Hawak mo roon ang aking kamay hawak ang mga ngiti nati'y umabot hanggang tainga. Idinikit ko itong muli sa salamin ng aking tukador at doo'y pinagmasdan ko kung gaanong sa bawat pag-usad ng araw ay ang pagbabago ng iyong nararamdaman.

Fragments of my Heart

Itinarak ko sa isang malinis at puting papel ang bawat tinta ng bolpeng iyon. Inilathala nito isa-isa ang mga salitang nagkubli sa isip ko. Pinalaya nito ang mga salitang nakakulong sa bibig ko. Pinuno ko ang bawat pahina ng mga letrang bumuo ng mga salita; mga salitang sumalamin sa aking damdamin. Mga tirang piraso at mga hindi buong salita't damdaming naging ugat ng iyong paglisan. Mga nagmistulang preso sa malamig na rehas na kumulong sa malamig at wasak kong puso.

At ngayo'y ginugulo ako nito; sinisigawan at hindi ako pinatatahimik. Nagbabanta ng pag-aaklas; naghahamon ng giyera. Humihingi sila ng kalayaan ngunit natatakot akong ibigay. Natatakot akong abandonahin nila't iwang mag-isa katulad ng iyong ginawa.

Ngunit...

Panahon na nga siguro upang gapiin ang bawat sakit, hapdi, at paghihirap. Ito na ang tamang panahon upang buksan ang hawla at palayain ang bawat negatibong damdaming nagkubli sa kaloob-looban. At gaya ng ibong sabik sa paglipad ay pinakawalan ko kayo. Pinanood ko ang inyong paglipad at sa bawat paglayo ninyo sa akin ay tila nakamit ko ang pagbalik ng bawat piraso ng gunit-gunit kong katauhan.

Just a Dream

Kitang-kita ko ang imahe niya sa likod ng kakarampot na ilaw na tumatagos lamang sa malilit na siwang ng aking bintana. Sa hulma ng katawan nito ay isa itong lalaki na nakaupo sa isang bean bag malapit sa aking kama. Ilang beses kong ipinikit-buka ang mga mata ko sa pagkakataong iyon. Inalam ko base sa pigura kung sino siya ngunit hindi ko siya marekognisa dahil na rin sa dilim na bumalot doon.  Hindi ko na rin napigilan ang mapaisip hanggang sa maalala kong mag-isa nga lang pala ako sa bahay.

Hangos na hangos akong napamulat. Naramdaman ko ang lamig ng butil ng mga pawis na namuo sa aking noo. Tuyong-tuyo rin ang aking lalamunan at tila ba napaos ako sa matinding sigaw na ginawa ko sa aking panaginip.

Bakit tila hanggang ngayon ay ramdam na ramdam ko pa rin ang matinding titig na ginawa niya sa akin? Hindi ko tuloy mapigilan ang balingan ng tingin ang bean bag na siyang inupuan niya.

Bakante.

Walang tao.

Nanginig ang katawan ko at nagtaasan ang balahibo ko sa katotohanang iyon. Ngunit tila bakit mayroong isang presensiya ang naroon pa sa silid na iyon?

Itinigil ko na ang pag-iisip at pagbuo ng mga tanong sa aking isip bago pa kung ano-ano ang mabuong ideya rito. Agad akong bumangon at nagtungo sa banyo.

Pinagmasdan ko ang repleksiyon ko sa salamin at kitang-kita ko ang hapis kong mukha at ang tuyot kong balat. Lahat ay dulot ng aking karamdaman.
Kinuha ko ang isang botelya at nagtaktak ng isang pirasong gamot sa aking palad. Agad ko itong initsa sa aking bunganga at tuloy na nilunok.
Hindi ko mapigilan ang sarili kong pagmasdan. Sobrang kakaiba na sa dati kong itsura. Ilang taon na ang lumipas matapos ang pangyayaring iyon. Dito. Dito mismo sa bahay na ito. Hindi ko akalain. Hanggang ngayon ay nakamarka iyon sa isip ko.

Gabi na ngunit maalinsangan pa rin ang dulot ng init ng panahon. Kaya naman napagpasyahan ko ang tumambay sa balkonahe ng aking kwarto at doon ay magpalipas ng oras sa pagmasid ng bituin at buwan. Ngunit nabasag ang pagmumuni-muni kong iyon ng may marinig akong galabog sa labas ng kwarto. Kinabahan agad ako sa narinig at kahit na may takot sa dibdib ay dahan-dahan kong pinihit ang seradura ng pinto hanggang sa bumungad siya sa akin.

“Ayoko na Elisa, maghiwalay na tayo.”
Amoy na amoy ang alak na sumisingaw sa hininga niya ngunit hindi ko iyon pinansin at pinagtuunan ng pansin ang sinaad nito.

“Ayoko, Miguel!” ang may diin kong sabi.

“Hindi Elisa. Tama na. Ayoko na.”
Pumasok siya sa kwarto at nilagpasan ako. Binuksan niya ang drawer at kinuha ang mga gamit niya roon. At nang mailigpit niya ito’y muli akong nilagpasan at lumabas. Sumunod ako sa kaniya ngunit tinaboy niya lang ako.
Hanggang sa umalis siya at iwan akong luhaan.

Sa buwang ito, tuwing bakasyon ay bumabalik ako.

Nagbabaka-sakali.

Umaasa.

Hanggang sa hindi niya ako binigo at magpakita siyang muli ngunit sa panaginip na lamang.

Hanggang dito na lang.



#AuditionEntry
#YSSF
#TeamImba
#FlashFiction

Memorya

‘Magkabigkis ang aming mga puso sa tulong ng pisi ng pagmamahalan. Hindi basta-basta mapuputol nang sinuman o anuman.  Ang wagas na pag-ibig kaakibat ay walang hanggan.’


***

Sa saliw ng malumanay na kanta ay pinagsaluhan naming dalawa ang bawat ritmong umaalingawngaw. Ang aming mga mata ay nakatutok sa isa’t-isa habang ang mga labi ay hindi mapalis sa pagkakakurba.

“Walang hanggan kitang mamahalin.” Ang ani ko sa kaniya.

Ang mga mata niya ay pumungay kasabay nang pagbakas ng kasiyahan sa kaniyang mukha. Ang bawat tanda ng kaniyang pag-edad ay dinaanan ng haplos ng aking kamay. Dahan-dahan ko itong ginawa na tila ba minememorya ang bawat isa.

Maya-maya ay niyakap niya ako at naramdaman ko kung gaano kahigpit iyon. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at sa silakbo nang damdamin ay napaluha ako at naging sentimental sa pagkakataong iyon. Ang yakap niya ay naghatid ng masarap na pakiramdam, punong-puno nang pagmamahal na hinding-hindi matatawaran.

“Simula’t sapul ay hindi ka nagbago. Walang araw na gigising ako sa umaga’t makakakita ng isang tangkay ng rosa kalakip ang isang sulat na nagsasabing, ‘Mahal kita!’ Mga liham ng pagsinta na iyong inihuhulog pa sa tanggapan ng koreo ang gugulantang sa akin pagkahatid ng kartero. Walang sandaling hindi ko naramdaman ang pagmamahal mo. Walang sandaling hindi ko nanaisin na wala ka sa tabi ko.”

Nakita ko ang pagbuhos ng luha sa iyong mga pisngi. Para itong talon na walang tigil sa pagragasa ngunit sa kabila nito ay hindi pa rin napalis ang ngiti sa iyong mga labi.  Hinaplos mo ang pisngi ko at naramdaman ko ang pagdampi niyon. Ang gaspang nito ay nagpahiwatig ng mahabang sakripisyo mo sa pagtatrabaho para sa amin ng anak mo.

“Hindi man ako kasing swerte ng iba kaugnay sa yaman o anuman ngunit ipinagmamalaki ko namang ikaw ang swerteng natanggap ko mula sa Kaniya.” Ang muling saad ko habang patuloy pa rin ang aming mga paa sa pag-ikot sa saliw ng makalumang tugtuging aming sinasabayan.

Katahimikan ang sumunod na namagitan. Walang salitang namutawi ngunit tila nagsusumigaw pa rin ang mga salitang hindi man mabigkas ngunit nailalahad naman sa tulong ng pagpapakita.

“’Nay, anong ginagawa mo riyan?” natigil ako sa pakikipagsayaw kay Caloy ng bumulaga sa harap ko ang aming anak.

“Nakikipagsayaw ako sa Itay mo, anak.” Ang magiliw kong sagot.
Ginagap niya ang aking mga kamay at matiim akong tinignan sa aking mata.

“Dalawang dekada nang wala sa atin si Itay,” hinaltak ko ang kamay ko sa pagkakahawak niya at hindi ko maiwasan ang tignan siya ng masama.

“Ano ‘yang kalokohang sinasabi mo, Maria. Hayan ang Itay mo, nakamasid sa’ting dalawa,” sabay turo  sa kaliwang bahagi kung saan nakatayo si Caloy at nakamasid lang sa amin.

“’Nay, hindi na naman kayo nakainom ng gamot.” Ang dagdag pa niya.

“Anong gamot ang pinagsasabi mo? Wala akong sakit. Bakit ako iinom ng gamot?” ang asik ko sa kaniya.

“Nang mawala si Itay ay naging ganiyan na kayo. Ano bang gagawin ko para bumalik kayo sa dati? Sa dating sigla, sa dating pag-iisip? Bakit kayo nagpatangay sa depresyon samantalang narito naman ako para sa inyo? Matagal na hong wala si Itay, sana ho ay palayain niyo na siya. Hanggang ngayon ay nakakulong siya sa inyo at alam kong ngayon ay narito pa rin siya sa lupa kung saan dapat ay nakaakyat na siya sa Itaas.”

Napatingin ako sa bahagi kung nasaan si Caloy ngunit wala na siya roon.

“Nasaan si Caloy?! Nandiyan siya kanina, nandiyan!” Natataranta kong saad, maya-maya’y di ko na napigilan ang mapa iyak-tawa.

Wala na ang Caloy na kasayaw ko, wala na ang asawa ko.

Nababaliw na ngang talaga ako.



#AuditionEntry
#WWBY2016